Tijd voor een break

Daar sta ik dan. Bij de check-in balie op Christchurch Airport. Bellen met mijn vliegtuigmaatschappij en Expedia, voor een uur lang. Ik kan de telefoon van een van de stuardessen lenen, want mijn NZ simkaart doet het niet meer. Mijn voornaam wordt gezien als: Sabine van den. Het vliegtuig vertrekt over 2 uur. Wil ik deze nog halen, dan mag ik dankzij een fout van Expedia $140 betalen. Alsof ik nog niet genoeg had uitgegeven in Nieuw-Zeeland.. Ik geef mijn bankdetails door en nèt op tijd zegt de hoofdstuardess dat ik de telefoon moet ophangen. Ze print mijn boardingpass uit en vertelt me dat dit vaker voorkomt bij passagiers uit Europa (van/van den/....). Net op tijd opgehangen èn net op tijd voor de vlucht. 1000x bedankt voor de hulp, ik waardeer het zeer. Take care girl, is wat ze antwoordde. I will, op naar Brisbane! Back to Australia.

Eenmaal aangekomen in Brisbane word ik met een Uber-taxi naar het hostel gereden. "Dus wat is Brisbane voor een stad?", vraag ik de chauffeur. "Geweldig!", zegt hij. "Want je kunt hier heel makkelijk aan drugs komen". Ah ja, laat ik maar niet zeggen dat ik uit Nederland kom. Maar bedankt voor de informatie meneer. Die dag is het erg benauwd en bewolkt. Ik besluit naar de bibliotheek te gaan om foto's op mijn USB-stick te zetten. Eigenlijk heb ik helemaal geen zin meer om door Australië te reizen. Ik had het zo leuk in Nieuw-Zeeland, dat ik dolgraag terug wil. Of nog liever terug naar Melbourne. Maar dat zou nu toch anders zijn. Mijn geld is op aan het raken en ik heb geen zin om weer te gaan werken. In de bibliotheek kom ik iemand tegen die van plan is deze week naar Azië te gaan. Hij zoekt nog een reismaatje en ik denk waarom ook niet. Het is goedkoper en in Australië kom ik toch nooit over die Ozzy heen. Maar mijn visum loopt tot oktober, best wel sonde eigenlijk. Ik denk er nog even over na en besluit (op advies van mama en Marlou) het niet te doen. Eerst Brisbane maar verkennen. Die avond zit ik lekker te kaarten onder het 'genot' van Justin Bieber muziek. Hij geeft namelijk een concert in Brisbane, en dat mocht dus net naast ons hostel zijn. De volgende ochtend spreek ik mijn dutchie Charlotte. Ze gaat overmorgen van Adelaide naar Alice Springs met een tour. Into the outback. Dit stond altijd wel op mijn to do lijstje van Australië. Weet je wat, het weer is hier toch slecht, ik ga met je mee! Zo gezegd zo gedaan. Die dag ben ik nog de toerist gaan uithangen in de stad en de volgende dag sta ik weer op het vliegveld. Een paar uur later land ik in Adelaide en word ik door een knappe Australiër naar mijn hostel gewezen. Eerst maar even de stad verkennen voordat ik bij Charlotte blijf hangen. Wat een fijne stad, met een Europees sfeertje. Ik had hier graag nog langer willen blijven, maar de volgende dag vertrek ik al naar Alice Springs. 

Om 6:00 a.m. staan ik en Charlotte klaar om op de bus te stappen. Met 12 anderen (2 Belgen, 2 Nederlanders, 1 gekke Spaanse, 2 Denen en voor de rest (natuurlijk) Duitsers) vertrekken we in alle vroegte richting Flinders Rangers. We rijden de eerste drie dagen erg veel kilometers. Met de Nederlander John hebben we de grootste lol. Hij is een man rond de 50, op bezoek bij familie in Australië en wil het eerste ticket hebben voor als ik en Charlotte (als Jut en Jul) in het theater spelen! Rond het eind van de middag komen we aan in Flinders Rangers. Er is niet veel te doen, behalve lekker met de groep eten èn in een tweepersoons bed slapen!!!! De volgende ochtend rijden we naar Coober Pedy, een stad dat bekend staat om zijn Opal. We gaan hier naar het museum en bezoeken een kangoeroe opvang. Vannacht slapen we in de bergen/heuvels (ondergronds). Bijna alle mensen die in Coober Pedy wonen, hebben hun woning ondergronds. Erg verkoelend en dit vergroot de kans op het vinden van Opal. Wie weet komt er een dag dat je Opal in je huis vindt en schatrijk wordt! Bijna ie-der-een is miljonair in Coober Pedy. Na lekker geslapen te hebben in onze verkoelende 'grot', rijden we de volgende dag het Northern Territory in. We rijden op de Stuart Highway, die van zuid naar noord Australië loopt. Eind van de dag komen we aan in het national park Kings Canyon. Met dit warme weer nemen we lekker een duik in het zwembad, waarnaar we 's avonds voor het eerst in onze swags slapen. Dat zijn slaapzakken voor buiten, zodat je in de open lucht onder de sterrenhemel (ja je kunt heel de melkweg zien!) in slaap kunt vallen. Èn slangen zullen er niet in kruipen. Na een kort nachtje vertrekken we 's ochtends vroeg naar het prachtige rotsachtige Kings Canyon. Rood rood en nog eens rood. Je kunt wel merken dat je in de outback zit. Wauw. We maken een mooie wandeling door de kloof, het is nog mooier dan The Grampians. Op een aantal plekken staan palen met AED's, voor het geval dat je neervalt in deze hitte. Want heet is het! Wat heb ik me rot gezweet deze dagen, ik gleed bijna weg van het zweet. Ja het was erg warm. We komen even bij van deze mooie wandeling tijdens de lunch en rijden vervolgens door naar onze laatste slaapplek: Yulara. De komende twee nachten slapen we vlakbij de Uluru in onze swags. Nog even afkoelen in het zwembad en dan op naar Ayers Rock/Uluru. Wat een machtig beeld van de grote rode rots midden in Australië. De heilige rots heeft veel indruk op mij gemaakt. We genieten van de zonsondergang en rijden weer terug naar onze kamp plaats. Na een heerlijke nacht onder de sterrenhemel te hebben geslapen, vertrekken we richting de Uluru om de zonsopgang te bekijken. En weer: indrukwekkend. Zo indrukwekkend dat ik met de twee Belgische meiden terug naar de bus moet rennen (en die stond niet om de hoek..) omdat we te lang blijven plakken. Op naar de volgende wandeling: The valley of the wind walk. In het national park Kata Tjuta maken we een wandeling naar de top van de berg. Ik loop voorop de groep omdat ik even alleen wil lopen, dat is ook wel eens fijn. Eenmaal op de top geniet ik van het uitzicht. Een landschap vol groene bomen, dat had ik niet verwacht van de outback. Terwijl de rest bij terugkomst op de kamp plaats afkoeling zoekt in het zwembad, ga ik met onze Belg Jolien mee skydiven. Nee, ik ga niet hoor. Daar ben ik veel te bang voor. Samen met een vrouw wacht ik haar op, midden in de rode woestijn. Wat een ervaring voor Jolien. En ook al sprong ik zelf niet, het was echt GAAF om te zien. 's Avonds genieten we nog één keer van een prachtige zonsondergang met de Uluru in de verte en ik schrijf nog wat kaartjes naar het thuisfront. Een laatste nachtje in de outback en de volgende dag spullen inpakken en gaan! Nog een laatste keer gaan we naar de Uluru. We mogen er voor kiezen om of met de bus rond de rode rots te rijden, of te wandelen. Ik en de leuke Belg Nele gaan voor de 10km lange wandeling! We hebben het veel over onze verwachtingen voor de toekomst. Mijn huisje boompje beestje verwachting voor als ik straks haar leeftijd heb. Voor haar, en net als voor vele anderen die ik heb ontmoet in Nieuw-Zeeland en die de 30 bijna aantikken, is er (in tegenstelling tot hun verwachtingen) nog geen huisje boompje beestje. Het is fijn om te dromen en dat doe ik ook graag. Maar mensen hebben vaak te veel verwachtingen van zichzelf en elkaar. En ik realiseer me dat ik dankzij deze reis geen dromer meer ben maar een stuk realistischer. Ik droom nog steeds graag, maar kijk minder ver de toekomst in. Want hoe meer je verwacht van de toekomst, hoe groter de teleurstellingen zullen zijn. Oké ik weet het ik ben nog jong en 'ik heb nog geen idee', maar ik denk dat dit klopt.

We sluiten deze mooie trip af en komen aan in Alice Springs. Er wordt vaak gezegd dat aboriginals gevaarlijk zijn en dat Alice Springs een plek is waar je zo snel mogelijk weg wilt. Inmiddels zit ik hier al een maand en kan ik je vertellen dat dit niet een ghost town is zoals je misschien verwacht. Ja een aantal aboriginals zijn 's avonds dronken en willen simpelweg gewoon een biertje of peukje van jou, meer niet. Velen stinken naar zweet, lopen op blote voeten en gedragen zich als kleine kinderen. Maar zet een stam uit Afrika maar eens in Amsterdam, je kunt je vast wel voorstellen hoe dat kan gaan. Daar zouden wij dan misschien wel op neerkijken, zoals toeristen hier vaak neerkijken op aboriginals. Alice Springs heeft leuke barretjes, koffietentjes en vele galerijen met prachtige aboriginal kunst. Het is hier bijna altijd zonnig en dat maakt alles een stuk vrolijker.

Mijn eerste dag in Alice Springs ga ik met de Belgen en Charlotte naar The Flying Doctors. Erg bijzonder. Ik heb in een nagemaakt vliegtuig, met een intensive care, gezeten. Dankzij deze vliegtuigen (en personeel) worden er vele levens gered door heel Australië. Helaas zit ik een beetje in de stress. Want wilde ik al naar Azië, of nog langs de oostkust van Australië reizen, of zal ik hier nog even blijven om te werken, en ga ik dan überhaupt weer iets vinden? Ik besluit te gaan zoeken naar een baan, zodat ik hierna mijn laatste maandjes reizen zorgeloos kan doorbrengen. Nadat ik mijn cv's heb rondgebracht, en de volgende dag nog niets heb gehoord, besluit ik maar de eerste beste vlucht te gaan boeken die ik vind. Ik ben net aan het zoeken naar een vlucht, wanneer er word gebeld! Of ik de volgende dag bij een leuk cafeetje kan beginnen met werken. Zo gezegd zo gedaan. Inmiddels werk ik daar nu een maand en het is een wereld van verschil als ik het met mijn baantje in Melbourne vergelijk. Dit is geen Italiaans restaurant maar een cool, retro achtig hipster tentje waar ik alleen overdag werk. Houten tafels en stoelen, veel verschillende flessen die als lampen worden gebruikt, oude schilderijen en ventilators die een fijne sfeer creëeren. Geen strenge baas zoals in Melbourne, en geen oude opa John Carlo die buiten alles in de gaten houdt. En er hang geen hoge werkdruk. Wat een wereld van verschil. Maar toch mis ik het leven in Melbourne bij University Cafe. Dat was toch een beetje mijn thuis met al die gekke leuke en minder leuke collega's. Of terwijl: wennen. Ik werk hier veel en heb hartstikke lieve collega's. En de mensen in het hostel zijn ook erg betrokken en lief. Maar inmiddels heb ik weer genoeg geld om door te gaan dus over een klein maandje zit ik in Azië. Lekker met een cocktail aan het strand. Wat is het leven toch mooi en er zijn zo veel mooie mensen op deze grote planeet. 

So no worries en geniet! Vrolijk pasen en een dikke kus x