What a life

Ein-de-lijk. Eindelijk kan ik weer een blog schrijven, eindelijk heb ik tijd. Ik kan je vertellen dat ik heel hard mijn best ga doen om het kort te houden. Maar ik kan het niet beloven..

Ken je dat verhaal van het meisje dat naar Australië ging en verliefd werd op een Australiër? En dat haar moeder nog zo had gewaarschuwd: niet verliefd worden he!! Tenzij het op een Nederlander is. Nou sorry mam, was het maar een Nederlander! Mijn leven in Melbourne was geweldig, maar ik wil toch graag kwijt dat mijn reis niet altijd even leuk of makkelijk is. Ik praat er nu niet graag over, want het maken van de juiste keuzes, afscheid nemen en mensen achter je laten is het moeilijkste dat er is.

Maandagnacht stond ik weer te wachten op Melbourne Airport. Niet naar Sydney maar naar Auckland. En dit keer zou ik, al wilde ik het nog zo graag, niet meer terug komen. Ik wist dat mijn reis door Nieuw-Zeeland mij goed zou doen. Ja ik was echt verliefd op een Australiër, maar dat was niet waar ik voor kwam. Tijd om een mooie reis te maken..

Vanaf Auckland ging ik tot aan Christchurch reizen. Het Noorder- en Zuidereiland door met de Stray bus. Dat is een hop-on hop-off bus. Dus een bus met gezellige mensen waar je op kunt stappen en elke dag een mogelijkheid hebt om er af te gaan (zodat je ergens langer dan een dag kunt blijven). Op deze bus heb ik ontzettend leuke mensen ontmoet. Ik ging met tegenzin naar Nieuw-Zeeland, gaf veel geld uit, en nog voelde ik mij RIJK. Dankzij mijn nieuwe familie! Wat een heerlijke tijd in een land waar ik (ja ook al) verliefd op werd.

Op het Noordereiland ben ik onder andere naar Hahei geweest, waar ik de zon vanaf een heuvel heb zien zakken in de zee. Ik ben gaan surfen in Raglan en heb geraft in Rotarua. Ook heb ik de Tongariro Crossing gelopen (19.4 KM inclusief klimmen op al die bergen) en heb een gezellig feestje gehad in Wellington. Oh ja, en ik zat vast in Taupo voor een dag. Ja ja, ik was zo slim om alles een beetje scheef te plannen, waardoor ik bijna heel de tijd op 'stand by' stond om met deze groep te blijven. Elke keer liet de buschauffeur mij (stiekem) op de bus, totdat er toch ècht geen plek voor me was. Na een extra dag in Taupo te zijn gebleven, kon ik de volgende dag gelukkig weer mee met de bus. Iedereen was zo blij dat er zelfs geklapt werd toen ik weer in onze geliefde bus kwam! Ik had maar geluk dat de groep twee dagen in plaats van een dag op dezelfde locatie zat. Zo wisselde zich dat steeds af. We werden afgedropt op locatie en een of twee dagen later konden we kiezen om weer op (dezelfde) bus te gaan, of daar te blijven (en vervolgens op een andere bus te hoppen).

Na afscheid te hebben genomen van een aantal mensen in het Noordereiland, gingen we met de ferry naar het Zuidereiland. Ik heb lekker gehiked met mezelf in Abel Tasman, gefeest in Franz Josef (we konden helaas niet naar de glacier) en we hadden pech onderweg naar Westport. Ja echt: een 'bus break down'. Aan de kant van de weg, in de brandende zon, wachten op de monteur voor 4 uur lang. Onze Amerikaan heeft ons leren jongleren, we hebben heel veel gelachen en deze onverwachts mooie dag afgesloten in een Indisch restaurant in Westport. In Wanaka hebben we een mooie boottocht gemaakt door het meer, en in Queenstown was het tijd om afscheid te nemen van elkaar. Ik bleef namelijk nog een paar dagen extra in Queenstown met mijn gezellige dutchie Charlotte. Wat een heerlijke stad aan het meer, tussen al die groene bergen! Ja al die bergen, zoals Charlotte het zou zeggen: "Ik kan geen groene berg meer zien na Nieuw-Zeeland". Queenstown was wat toeristisch, dus ik ben voor een aantal dagen terug naar Wanaka gegaan. Wanaka is een stadje/dorp waar je lekker kunt relaxen, hiken en genieten. Hier heb ik de Roys Peak beklommen met nog wat mensen die ik onderweg al had ontmoet. Helaas ben ik hier mijn camera verloren, net als dat ik op deze reis mijn oplader, regenjas, vest en haarborstel verloor.. Oh en mijn oorbellen zwemmen ergens in de Milford Sounds. Hier ben ik heen gegaan met een andere groep. Natuurlijk niet met mijn eigen familie (of 'fano' zoals wij het noemde), maar toch erg gezellig! Tot slot ben ik nog naar Mt Cook (de hoogste berg van Nieuw-Zeeland) gegaan en heb ik met dolfijnen gezwommen in Kaikoura.

Wat een trip. Ik ben helemaal opgebloeid in Nieuw-Zeeland en heb genoten van al het groen, blauw en wit (schapen). Zo veel mensen ontmoet, een nieuwe familie erbij bestaande uit Nederlanders, Duitsers, een Zwitser, Schot, Ier, Amerikaan en om niet te vergeten een aantal Engelsen! Door hen werd ik vaak 'The little sister' genoemd, of 'That crazy Dutchie', of 'The one that's always losing everthing'. Tja.. Ik heb ook geen idee waarom. En ik had ook geen idee wat ik eigenlijk na Nieuw-Zeeland ging doen. Maar ik zit er in ieder geval niet meer! Waar ik nu ben? Dat lees je in mijn volgende blog

But no worries: it's all sweeeet