Zoals het loopt

Mijn lieve lezers, vrienden, familie, maar vooral de mensen die mij geregeld berichten hoe het gaat: het gaat zoals het loopt! (Is dat wel correct Nederlands? Ben het nog niet afgeleerd hoor) Zoals ik in mijn laatste blog schreef, ben ik naar Sydney gegaan. En guess what: momenteel schrijf ik deze blog in MELBOURNE. Wie had dat gedacht? (Ik)

Na een emotioneel afscheid van al mijn lieve huisgenootjes en vol verwachting vertrek ik tweede kerstdag naar Sydney. Ik kan mij nog goed herinneren, met een traan en een lach schrijven in mijn reisboekje in het vliegtuig. 100% volume muziek in mijn oren, proberend de Chinees naast me te negeren die hoorbaar erg zit te genieten van haar koekje (zo doen Chineesjes dat). Door alle drukte heb ik al lang niet meer in mijn boekje geschreven, dus ik moet heel wat inhalen. Dat blijkt wel wanneer we landen en ik nog lang niet klaar ben met schrijven. Op het vliegveld in Sydney ontmoet ik Mia, de moeder van Julian waar ik in Melbourne heb opgepast. Na een warm onthaal rijden we met het gezin naar hun huis, waar ik een week zal blijven. We eten fish and chips en kletsen 's avonds lekker bij. De volgende ochtend word ik wakker met erge keelpijn, wat gedurende de week steeds erger wordt. Na een aantal dagen heb ik nog steeds niet de kans gehad om de toerist uit te hangen.. Ik heb een virus te pakken en moet veel rust nemen. Gelukkig word ik goed opgevangen door het gezin. Mia is een hele lieve Nederlandse vrouw die voor de liefde is verhuisd naar Australie. Om te vieren dat mijn nieuwe vriend Pharyngitis inmiddels al 4 dagen in mijn lichaam zit, heb ik mijn bed maar ingeruild voor het strand. Wat is het toch heerlijk om te slapen op het strand. Maar echt, de geur van de zee en het geluid van de golven en de wind. De rust.

31 December: nieuwjaarsdag. Voor mij is dit altijd een speciale dag. In Nederland probeer ik, ondanks het lawaai van het vuurwerk dat overdag al wordt afgestoken, heel de dag te slapen. Zo aan het eind van de dag haal/eet ik oliebollen met mama en dan maak ik mij 2 uur lang klaar voor nieuwjaarsnacht dat ik vier met mijn beste vrienden  Dit jaar was het toch net wat anders. Om 6 uur gaat mijn wekker, het is 30 graden en ik maak me klaar in nog minder dan een half uur. Snel haast ik me naar de trein, de eerste keer dat ik dan eindelijk naar de grote stad vertrek. Vijf dagen ziek zijn vond ik wel genoeg (mijn keel overigens niet). Ik heb met een groep Nederlanders afgesproken om elkaar te ontmoeten in Mrs Macquaries Point​. Een uur later arriveer ik in de buurt van het park waar we 's avonds een prachtig uitzicht zullen hebben op een van de beste vuurwerkshows ter wereld. Ik zie een rij zittende mensen die nog twee uur moeten wachten tot het Mrs Macquaries park open gaat. Ik sluit maar aan met mijn picknick kleedje en ga lekker bijkleuren in de zon. Na een tijdje raak ik aan de praat met twee Duitse meisjes rond de 20 die voor mij zitten te wachten. Ze zijn voor een maand aan het reizen door Australie, daarna gaat een van de twee door naar Nieuw Zeeland. Voordat we het weten gaan de poorten van het park open. Iedereen rent naar de ingang en WAT EEN CHAOS! JA ECHT. RENNEN, HOLLEN!! Ach, wij sluiten wel achteraan in de rij. Of toch niet. Na een beetje voorkruipen zitten we om 12 uur dan eindelijk in het park met goed uitzicht op Opera House en The Harbour Bridge. Nog 12 uur te gaan. Twaalf uur lekker zonnen, kletsen, drinken, eten en nog meer kletsen. Waarom nieuwjaar vieren met Nederlanders als ik in Australie twee leuke Duitse meisjes tegen het lijf loop? Spontaan luid ik het nieuwe jaar in met hen, kijkend naar een prachtige vuurwerkshow!

Midden in de nacht kruip ik lekker in mijn bed. Ik zet mijn wekker om 10 uur 's ochtends om vervolgens Skypend met mams 2017 in te gaan. De volgende uren ontvang ik veel berichtjes van mijn vooral NIET dronken vriendinnen. Ze missen me. Gelukkig maar, ik zat al bijna te overwegen hier te blijven. Omdat ik de afgelopen week zo ziek ben geweest, kan ik nog een weekje bij Mia blijven. Maandag begin ik dan eindelijk de toerist uit te hangen. Met een Nederlands meisje breng ik de dag door in de stad. Of het door al die pijnstillers komt dat weet ik niet, maar zo impressed was ik niet. Sydney is groot, veel gebouwen, veel straten die door elkaar lopen en het laat me twijfelen aan mijn orientatievermogen. De haven is overigens wel erg mooi. Een dagje chillen met zicht op de Harbour Bridge en Opera House is zeker de moeite waard. De volgende dag ga ik met Mia en Julian naar de dierentuin. Ook vanuit hier is er mooi zicht op de haven en de stad. Echter kon ik alleen maar denken hoe zielig het is om die dieren in hokken te stoppen. Ik ga nooit meer naar een dierentuin maar had wel een hele leuke, gezellige dag! Omdat ik merk dat mijn keelonsteking weer terug begint te komen, blijf ik de volgende dag maar thuis. En ja hoor, de nacht daarop word ik weer erg ziek. Tijd om naar de dokter te gaan. De dokter waar ik de week ervoor heen ging zei dat ze er niet veel aan kon doen, maar deze dokter wist wel van aanpakken. Na meer dan een half uur spreekuur, schrijft hij mij een flinke antibiotica kuur voor. We hebben 5 minuten gepraat over mijn keelinfectie, de rest van de tijd wist hij mij meer over Nederland te vertellen dan wat ik in de afgelopen 20 jaar heb geleerd. Nieuwsgierig? Voel je vrij om te berichten! De rest van de week ga ik lekker naar het strand en bezoek de Blue Mountains met drie Nederlandse meiden. Mooi maar wel toeristisch.

Je merkt inmiddels al wel dat ik niet wild ben van Sydney. Er wordt hier gezegd: "If you like Melbourne, you won't like Sydney". Mijn stad is dus echt Melbourne, meer cultuur en gezelliger. Mensen zijn minder gehaast en meer open. Ik ben van plan om door te reizen en niet meer terug te gaan naar Melbourne. Net voordat ik naar Sydney vertrok, heb ik een hartstikke leuk kerstfeestje gehad met collega's. Wanneer ik in Sydney ben, bericht mijn manager me dat ze me toch echt wel nodig hebben op het werk en hopen dat ik terug kom. Daarnaast mis ik mijn vrienden in Melbourne eigenlijk wel. Ik besluit om terug te gaan en weer wat geld te gaan verdienen. Een aantal weken heb ik het naar mijn zin, maar ik voel dat ik moet gaan. Tijd om te gaan reizen. Tijd om afscheid te nemen en dan nu ECHT. Eergisteren heb ik ontslag genomen en volgende week vertrek ik naar Nieuw Zeeland voor 5 weken. Op naar een nieuw avontuur.

Ik denk aan jullie in de kou, en ik mis het ook wel een beetje hoor. Vorig jaar fietste ik nog vloekend door de vrieskou: "*** Waarom is het zo koud?! Nog 5 minuten Sabine dan ben je thuis in de warmte. Alleen nog de hoek om en dan dat laatste stukje. Ja bijna thuis!! Hopelijk is de poort open. Nee, poort is dicht. Moet ik weer omlopen. Sjonge jonge.." En dan kwam ik eindelijk thuis, neerploffend op de bank. Ik was er helemaal klaar mee. Met een dekentje op de bank denkend over ons koude koude kikkerlandje. Volgend jaar hoop ik dat het flink sneeuwt en heerlijk koud is!! Deste meer ik kan genieten om thuis te zijn, in mijn warme fijne huisje.