Geluksvogel met pech

Vaak wordt er gezegd, dat als je gaat reizen, je jezelf goed leert kennen. Niet alleen jezelf, maar ook je vrienden. Je beseft hoe lief je je familie hebt en hoe lief zij jou hebben. Het is fijn om dit te weten, maar ook moeilijk. Het moeilijkste ervan is heimwee naar huis krijgen. Iedereen die gaat reizen is ervoor gewaarschuwd: "Schrik niet als je heimwee krijgt, dat hoort erbij!!". Dat hoort er inderdaad bij. Bij mij al vanaf de eerste dag. 

Een week geleden ben ik dan eindelijk aangekomen in Melbourne. Na lang uitgekeken te hebben naar dit moment, gebeurt het toch echt. Ik begin mijn avontuur aan de andere kant van de wereld. Mijn avontuur waar ik lang over heb gefantaseerd en gespeculeerd. Maar wat voor avontuur ga ik dan aan?

Nou, wat voor avontuur ik aan ga is eigenlijk voor mij nog een raadsel. Niet dat ik geen flauw idee heb wat ik ga doen, want mijn eerste stappen op mijn route zijn al uitgestippeld. Eerst ga ik een tijdje werken als demi-pair bij het gezin van Mariska. Mariska is de moeder van twee jongens, Joey en Julian. Op maandagen en dinsdagen breng ik hen naar school en haal ik ze op. De rest van de dagen ga ik hard werken in de horeca, ergens in Melbourne. Rond december wil ik graag twee of drie weken weg, backpacken door een deel van het land. Maar niet alleen natuurlijk, dat is hier bijna onmogelijk en daarnaast wil ik papa en mama geen hartverzakking bezorgen. Rond maart (misschien wel eerder, misschien wel later) ga ik een maand backpacken door een ander deel van Australië. Het zou leuk zijn om alles te zien van Australië, maar dit zou niet eens in een jaar lukken en daarbij ben ik ook maar een arme student. En dan reis ik weer terug naar Nederland, met een tussenstop in Indonesië. Ik zal daar nog een paar weken backpacken. Dit ga ik misschien wel met een mede avonturier die ik goed ken doen. Het is moeilijk om te zeggen of dit door gaat, want ook zij is een arme student. Maar bij deze: Marlou, denk er nog even over na (je hebt een half jaar). En anders neem ik je wel mee via Skype.

Nu bedenk ik mij trouwens ineens, dat ik jullie nog niets over mijn week heb verteld. Laat ik het even kort samenvatten: ups and downs met als afsluiter een bezoekje aan de dokter. Ja je hoort het goed! Ik kan nu al wat van mijn bucketlist afstrepen.

Deze week heb ik bijna elke dag 'gewerkt', of beter gezegd: opgepast. Dit verliep, na een keer uitgebreid uitgetest te worden, over het algemeen goed. De kinderen dragen hier allemaal schooluniformen. En ik moet zeggen dat ik dit op zijn zachts gezegd niet nodig vind. Ik kan er verder ook niet veel meer over zeggen, anders wijk ik af van mijn verhaal over de afgelopen week. Aan het begin van de week ben ik op de fiets naar het winkelcentrum gegaan. Met helm op aan de linkerkant van de weg fietsen, doe dat maar eens na! Ik heb een bankrekening geopend en een prepaid kaartje gekocht (don't worry, op whatsapp heb ik nog mijn Nederlandse nummer). Verder heb ik ook nog wat shampoo en dingetjes zoals zonnebrandcreme (12 dollar!!!) gekocht. Ik heb al een aantal mensen ontmoet die hier vlakbij wonen, en dat beviel mij goed. Op mijn beste Engels kon ik wel uit de voeten. Hier in de tuin hebben we een hele voorraad groente en fruit. Zo hebben we wortels, aardbeien, selderij, mandarijnen, limoenen en citroenen. Eergisteren gingen we de limoenen en citroenen plukken. En helaas ben ik nog steeds het doelwit van muggen. Tenminste, dat dacht ik toen ik veel jeuk had op mijn enkel. Om het verhaal even snel samen te vatten: jeuk, kleine bult, grote bult, opgezwollen voet. Na 24 uur kon ik bijna niet meer lopen en moesten we de bbq bij de buren even onderbreken. Ik ben met Mariska naar de huisartsenpost gegaan, die tot 21 uur hier open is. De dokter was erg aardig en zei dat ik waarschijnlijk een allergische reactie had op een insectenbeet. Hier heb ik medicijnen voor gekregen en nu maar afwachten hoe het verloopt. Helaas loop ik niet helemaal soepel, dus het tripje naar Melbourne gaat vandaag niet door. 

Ik woon nu in Point Cook, dat is een half uurtje met de trein naar Melbourne. Aankomende week ga ik (als ik weer kan lopen) daar een baantje te zoeken. 

We gaan het zien en ik hou jullie op de hoogte. 

​​​